WAAROM?

JE FAVORIETE MOMENTEN VAN BASKETBAL.

OP T-SHIRT.

Als je ooit uren op YouTube hebt doorgebracht met het bekijken van de hoogtepunten van Allen Iverson of als je de statistieken van Andris Biedrins om 3 uur 's nachts op basketbalreferentie hebt gezocht, dan ben je hier op de juiste plek!

Als je niet weet wie Andris Biedrins is, nou ...

Ik heb medelijden met jou.

Voor ons, opgegroeid tussen de jaren 90 en 2000, is basketbal niet alleen een sport, het is veel meer: we ademen het in, we kijken ernaar, we houden ervan.

We brachten de middagen op het veld door met het nabootsen van de prestaties van de grootste spelers of probeerden te dunkeren zoals zij, jammerlijk faalden zonder zelfs maar de rand te raken ("eh maar gisteren deed ik het!").

WAAROM DOEN WE DIT?

Onze missie bestaat uit een zoete serenade in de sfeer van de jaren 90 en 00, die we willen delen. Een nostalgische duik in het verleden, de haat bezingend van de spelers die op de een of andere manier onze jeugd begeleidden.

YIN YANG

Liefde en haat, leven en dood, Yin en Yang.

Tegenpolen trekken elkaar aan en dankzij hen hebben we de hemelse kunst van pick-n-roll geleerd, terwijl we schreeuwen "Stockton to Malone!" met de magie die alleen is verbroken op de gigantische figuur van Michael Jordan.

We worden constant aangetrokken tot wat we haten, we kunnen er niets aan doen.

PURE TALENT

Nostalgie is geen vijand die moet worden verslagen of bestreden met het zwaard dat wordt behandeld zoals velen denken, maar het moet gehumeurd en gevolgd worden.

Kortom… Wie heeft Derrick Rose de afgelopen jaren nooit bekeken en dacht "wie weet wat er zou zijn gebeurd als hij geen glazen knieën had" met in gedachten het imago van de MVP-award.

Omdat er niets romantischer is dan een verspild kristallijn talent of een fenomeen dat, waarschijnlijk in een deal met de duivel, het superieure talent voor broze knieën als een IKEA-stoel ruilde met Shaquille O’Neal er bovenop (eervolle vermelding: Brandon Roy).

NIET IN MIJN HUIS!

Of we kunnen praten over die gebaren die in de geschiedenis blijven. Zoals die wijsvinger, die vandaag weer wordt herhaald op de rechtbank als we onze beste vriend stoppen en onze superioriteit willen uitroepen: "Niet in mijn huis!".

Dit zijn tekenen die ons nooit zullen verlaten.